Steeds meer migranten vluchten weg uit Libië, terug naar huis of naar buurland Tunesië. Ze hebben de hel gezien. Toch willen sommigen nog terug. Omdat ‘die hel’ de springplank naar Europa blijft.

Tekst Kasper Goethals / foto’s Kristof Vadino

MEDENINE / ‘Jij! Opstaan en meekomen!’, riep een Libische bewaker. Osman Jabbi knipperde met zijn ogen tegen het felle licht van de zaklamp. Verrast dat hij de man niet had horen binnenkomen, tastte hij naar zijn rechterbeen. Gelukkig zat zijn mobiele telefoon daar nog, met een touwtje vastgebonden onder zijn broek. Zonder zijn telefoon had Jabbi niets meer.

Jabbi zat al twee weken samen met achthonderd migranten opgesloten in een loods in de Libische kuststad Sabratha. Buiten waagden ze zich niet, want in die eerste dagen van oktober woedde er een bendeoorlog. Iedere dag hoorde Jabbi ontploffingen en het geratel van machinegeweren. Soms heel dichtbij.

Maar nu moesten de migranten toch vertrekken. Buiten stonden drie grote vrachtwagens op hen te wachten. Het was rustig. Jabbi en de anderen werden in de open laadcontainers geduwd, ‘als sardienen in een blik’, waarna de vrachtwagens met grote snelheid oostwaarts wegscheurden in de richting van Tripoli. ‘Sommige jongens braken tijdens de rit hun enkels en benen’, zegt Jabbi.

Lees verder op De Standaard 

©Kristof Vadino